Hallo allemaal,
Hier een filmpje van de laatste dagen. Met Lynn gaat het weer beter. Ze heeft uitstekend geslapen en heeft ook weer honger. We hebben besloten het vandaag rustig aan te doen en Garry en Edward repareren op dit moment de waterleiding in de caravan.
Groetjes,
Ilse
zondag 31 mei 2009
Groeten uit Ladysmith
Groeten uit Ladysmith, Vancouver Island!
Hallo allemaal! Hier eindelijk weer een berichtje van ons. De adgelopen dagen hebben we geen toegang meer gehad tot internet, maar op dit moment logeren we bij Garry en Carol Wagenaar in Ladysmith op Vancouver Island, waar we van alle gemakken zijn voorzien, maar daarover meer straks.
Toen ik afgelopen maandag mijn blog schreef, wisten we nog niet wat ons allemaal nog boven ons hoofd hing. Enfin, die dag wilden we 's middags een stukje gaan fietsen, maar eerst een klein stukje met de auto om de stad Penticton te vermijden. Bepakt en bezakt zaten we klaar in de auto maar de auto startte niet! Om een lang verhaal kort te maken: vele telefoontjes met Tom, de eigenaar van de auto, later hebben we toch maar de sleepdienst gebeld. Edward helemaal happy toen die tow truck kwam, want het was nogal een mooi exemplaar (ahum). Na een paar kleine manipulaties van de Canadese wegenwacht-mijnheer, kreeg- ie 'm toch aan de praat, maar het bleek een probleem wat wel vaker kan voorkomen. Het had te maken met een zekering die sprong en dat had weer te maken met de caravan, zo heb ik me laten uitleggen. Uiteindelijk besloten we de auto toch maar naar de garage te brengen om meer problemen te voorkomen. Groot geluk bij een ongeluk was toch dat dit ons op geen betere plek had kunnen gebeuren, want alle andere overnachtingen waren op plekken die ver weg van de stad waren, een nacht eerder zelfs helemaal in de middle of nowhere langs het Adams Lake. Tweede geluk was dat de wegenwacht onze Zwitserse TCS kaart accepteerde en we niet hoefden te betalen.
De volgende ochtend, op dinsdag, waren we bijtijds klaar en fietsten we langs het Skaha meer over de route van de oude spoorweg naar Penticton om de auto op te halen. Een heerlijke fietstocht die we afsloten met een amerikaans ontbijt bij Denny's, naast de Chevy garage. De auto was ondertussen onder controle, maar het lek in de caravan bleek toch weer een probleem, dus daar moesten we weer een oplossing voor vinden. Eenmaal de caravan op de camping opgehaald, gingen we op weg richting de USA, de staat Washington om precies te zijn. Onderweg kwamen we gelukkig nog een camper/caravan bedrijf tegen, waar we ons lek lieten repareren. Alles was nu gelukkig helemaal geregeld. We reden door Canada's enige woestijn naar de grens met de VS. Eenmaal met Lynn's eerste VS stempel in haar paspoort reden we verder richting North Cascades National Park. Waar we in Canada continu huurcampers tegenkwamen, waren ze hier verdwenen en leken we wel de enige toeristen. De dorpen, de wegen, alles was totaal anders dan in Canada en het beviel ons eigenlijk wel. Net voor het Nationaal Park reden we een verlaten bos in toen een auto met een nogal vaag besnord figuur naast ons kwam rijden en riep dat we een wiel waren verloren van de caravan. Hij bleef maar om ons heen rijden en je denkt automatisch aan al die maffe roadtrip films met overvallen door wazige figuren. Dus ik roep "Edward, niet de auto aan de kant zetten, niet hier!" 
Uiteindelijk maakt snorremans een gebaar van 'zoek het je mooi zelf maar uit, mafkezen' en weg was-ie. Het moment om de auto aan de kant te zetten en de linksachter band van de tandemasser caravan was, op enkele flarden na, geheel verdwenen. We reden op de velg. Daar sta je dan, alleen in een verlaten bos waar de muggen je opvreten, met een overmermoeide jengelige peuter en een band te weinig op de caravan, hopende dat de steeksleutel van de auto dezelfde maat heeft als die van de caravan. Dat bleek gelukkig wel het geval en mijn handyman (en dit keer niet cynisch bedoeld!) wist de auto met caravan zo handig te manouvreren op een bult zand, dat de achterband in de lucht hing, zodat hij hem makkelijk kon verwisselen. Kijk, dat is nou een voordeel van veel auto's en veel sneeuw hebben, dan kan je goed oefenen met het verwisselen van banden door 2x per jaar van zomer- naar winsterbanden te verwisselen en vice versa. Toen de band eenmaal verwisseld was, besloten we op de eerste beste kampeerplaats te overnachting. Het bleek Loup Loup Campground en het was er ronduit fantastisch. Op 2 anderen na waren wij de enigen in dit grote bos en we werden welkom geheten door een 'camphost' uit Arizona die hier was gekomen met zijn enorme mega touringcar formaat camperbus met erachter een Jeep en een Volswagen kever cabrio. In Amerika is blijkbaar alles mogelijk op de weg...
Op woensdagochtend waren we bijtijds weg (dat blijkt de perfecte timing met Lynn, 's ochtends slaapt ze makkelijk 2 uur in de auto). We raken ook steeds meer op elkaar ingespeeld qua taakverdeling, waardoor we erin slagen steeds vroeger weg te rijden. In het eerste beste dorp stopten we om een nieuwe band aan te schaffen. We waanden ons in het land van de Dukes of Hazard, waar de cowboys rondliepen.
Terwijl ik met Lynn wachtte, kwam zo'n oude cowboy naar me toe om te vragen of we 'all the way' uit Alberta kwamen. "Yep, even further, from Switzerland", was mijn antwoord, waarop alleen een 'Waaow' als reactie kwam. Alles weer onder controle, behalve dat de caravan nu op een andere plek begon te lekken... Het dorpje verderop bleek een geweldige verrassing. Winthrop is echt een geheimtip. Een echt ouderwets dorpje uit het wilde westen, zoals we het kennen uit Phantasialand en Euro Disney, maar dan in het echhie. Dit konden we niet aan ons voorbij laten gaan en we parkeerden de auto en maakten de fietsen klaar. Dé fietstip van deze reis is: ga op een plek waar je het niet kent naar de lokale 'bikeshop' en je krijgt 'plenty' tips. 
Met Lynn lekker slapend in het karretje maakten we een schitterende rit met een fikse klim hoog boven het dorp. Een hartstikke leuk rondje met als eindpunt downtown Winthrop. Na de fietstocht trakteerden we onszelf op een zelfgemaakte barbecue lunch met steak. Helaas was Lynn niet echt makkelijk en wilde weer eens niet eten.
Dat laatste baart ons nu toch een beetje zorgen, want ze eet echt super slecht deze hele trip en we zien aan haar dat ze is afgevallen. Ze is haar buikje weer helemaal kwijt en krijgt een spits gezichtje. We hebben toch niet echt het idee dat ze ziek is, eerder oververmoeid van alle indrukken. We hopen echter dat ze zich thuis weer zal bijeten, net als toen ze een paar maanden geleden dat nare rotavirus had.
Terug naar ons verhaal. De North Cascades zijn echt ronduit schitterend en, hoewel minder bekend, doen de weg en het uitzicht niet onder voor de Glacier Parkway in Canada. We besloten in het park te overnachten, aan de rand van het Diablo stuwmeer. Dit keer een korte etappe en dat deed Lynn goed. Ze was ontzettend vrolijk en ze werd de volgende ochtend (eergister, donderdag) wakker als een zonnetje. In een korte rit van maar 2 uurtjes (terwijl Lynn zoals gewoonlijk 's ochtends sliep) reden we naar de Westkust. Het weer was, zoals eigenlijk onze hele trip, heerlijk. 
Eerst organiseerden we in de haven de veerboot voor de volgende ochtend naar Vancouver Island, waar we nu zijn, daarna vonden we vlakbij de haven in het Washington State Park een heerlijke kampeerplek in het bos. Na de barbecue lunch bij de caravan hadden we lekker nog de hele middag voor ons. Edward wilde graag op de fiets het stadje Anacortes verkennen, maar ik snakte naar een moment voor mezelf. De 2 boeken die ik op Schiphol had gekocht lagen immers nog ongelezen in de caravan. Het leuke met Lynn is nu dat ze echt goed aangeeft wat ze wil (en wat ze niet wil, maar dat kan ze al vanaf haar geboorte...). Als je haar voorstelt om een stukje te gaan fietsen, knikt ze altijd ja en zegt "d'acc" (van d'accord, ok dus). Dus Edward ging met Lynn fietsen terwijl ik in mijn bikini in de zon eindelijk een keer kon lezen. Reizen met een kindje is best leuk, maar erg vermoeiend, zeker als moeder zijnde.
Die avond zijn we nog een keer samen het stadje ingegaan. Wel een beetje flauw dat je de leuke tenten (bars, maar ook restaurants) niet in kan, omdat er een minimum leeftijd is van 21 jaar is. Een leuk terrasje pikken is er dan niet bij. Alsof we Lynn sterke drank zouden voeren, nou ja...
Gisterochtend waren we al om half 7 bij de veerboot om de oversteek te maken naar Vancouver Island, een 3 uur durende, schitterende overtocht langs de Orca en San Juan eilanden. Lynn was hartstikke vrolijk, hoewel ze wel moe moest zijn omdat het de vorige avond een beetje laat was geworden op de glijbaan in het speeltuintje aan het strand. Op de boot had ze toch wel moeite om in mijn armen haar slaap te vatten en eenmaal aangekomen op Vancouver Island (terug in Canada dus) viel ze in de auto meteen als een blok in slaap. In de buurt van hoofdstad Victoria stopten we. De bedoeling was om snel iets te eten en dan de fietsen te nemen om Victoria te bezoeken. Alleen was Lynn helemaal niet lekker en had blijkbaar buikkramp (ook te merken aan de luiers). Toen we vroegen of ze meeging fietsen was haar antwoord duidelijk nee. Het bleef 'nee' op welke manier we de vraag ook uitspraken. We respecteerden deze keer haar keuze en besloten af te zien van ons bezoek aan Victoria. Een beetje jammer eigenlijk wel, maar we vonden dat we al veel van Lynn hadden gevraagd en we haar wensen ook wel een keer konden respecteren. We reden dus meteen door naar Gary en Carol Wagenaar in Ladysmith, ongeveer anderhalf uur rijden van Victoria.
Huize Wagenaar, gezien vanaf het water
Gary (de vader van Tom, waar we de truck van hebben geleend en van Stephanie, van de caravan) is een oude vriend van Edward. De voorliefde voor grote amerikaanse trucks en grote garages is een van de dingen die ze gemeen hebben. Gary is opgegroeid in Canada uit Friese ouders en spreekt dus Fries en een beetje Nederlands. Zijn vrouw Carol is Amerikaanse, van de westkust. Een erg leuk stel en het was meteen bij aankomst al super gezellig. Lynn was blij dat ze weer in een huis kon slapen (en wat voor huis, schitterend, aan zee gelegen!) en viel na een lekker bad meteen als een blok in slaap in haar tentbedje. We werden ontvangen met verse oesters en champagne en daarna een diner met heilbot. Gary is een uitstekende kok! Dronken en helemaal rozig van de luxe vielen we gisteravond in slaap.
Vandaag was een groot feestje voor ons. We werden getrakteerd op een tochtje met hun zeilboot. De buren hadden nog wel een klein reddingsvestje voor Lynn en na een ontbijtje in het dorp gingen we naar de haven. Een paar uur lang hebben we gezeild en meerdere adelaars en zeehonden gezien. Lynn vond het hartstikke leuk op de boot, maar het reddingsvest vond ze vreselijk en onder in de kajuit, waar we haar zonder vest te slapen konden leggen, vond ze het maar wat leuk met dat gewiebel van de boot. Ze was helemaal hyper, net als in het vliegtuig. 
Met Carol heeft ze een geweldige feeling, zij kreeg het voor mekaar om Lynn eventjes in slaap te wiegen, maar toen we haar neerlegden, was ze weer klaarwakker. Bij thuiskomst is ze meteen zonder te mopperen naar bed gegaan, alleen door alle vermoeidheid heeft ze op het ontbijt na, weer de hele dag bijna niks gegeten.
Het is hier nu laat in de avond. Iedereen is al naar bed. Morgen gaan we in principe weer even met de boot, hopelijk is het nieuwe er dan vanaf voor Lynn en wil ze dan wel slapen. Maandag vertrekken we waarschijnlijk weer naar het vaste land. Heel veel groetjes!
Pour les Francophones
Désolée, il est tard en je n'ai plus l'energie pour les traductions. Enfin, vous verrez les photos. Nous sommes à Vancouver Island chez des amis d'Edward et nous sommes y arrivé par un tour aux Etats Unis. Il fait beau et chaud, donc, on s'amuse et passe un temps magnifique. Bisous!!
Hallo allemaal! Hier eindelijk weer een berichtje van ons. De adgelopen dagen hebben we geen toegang meer gehad tot internet, maar op dit moment logeren we bij Garry en Carol Wagenaar in Ladysmith op Vancouver Island, waar we van alle gemakken zijn voorzien, maar daarover meer straks.
Toen ik afgelopen maandag mijn blog schreef, wisten we nog niet wat ons allemaal nog boven ons hoofd hing. Enfin, die dag wilden we 's middags een stukje gaan fietsen, maar eerst een klein stukje met de auto om de stad Penticton te vermijden. Bepakt en bezakt zaten we klaar in de auto maar de auto startte niet! Om een lang verhaal kort te maken: vele telefoontjes met Tom, de eigenaar van de auto, later hebben we toch maar de sleepdienst gebeld. Edward helemaal happy toen die tow truck kwam, want het was nogal een mooi exemplaar (ahum). Na een paar kleine manipulaties van de Canadese wegenwacht-mijnheer, kreeg- ie 'm toch aan de praat, maar het bleek een probleem wat wel vaker kan voorkomen. Het had te maken met een zekering die sprong en dat had weer te maken met de caravan, zo heb ik me laten uitleggen. Uiteindelijk besloten we de auto toch maar naar de garage te brengen om meer problemen te voorkomen. Groot geluk bij een ongeluk was toch dat dit ons op geen betere plek had kunnen gebeuren, want alle andere overnachtingen waren op plekken die ver weg van de stad waren, een nacht eerder zelfs helemaal in de middle of nowhere langs het Adams Lake. Tweede geluk was dat de wegenwacht onze Zwitserse TCS kaart accepteerde en we niet hoefden te betalen.
De volgende ochtend, op dinsdag, waren we bijtijds klaar en fietsten we langs het Skaha meer over de route van de oude spoorweg naar Penticton om de auto op te halen. Een heerlijke fietstocht die we afsloten met een amerikaans ontbijt bij Denny's, naast de Chevy garage. De auto was ondertussen onder controle, maar het lek in de caravan bleek toch weer een probleem, dus daar moesten we weer een oplossing voor vinden. Eenmaal de caravan op de camping opgehaald, gingen we op weg richting de USA, de staat Washington om precies te zijn. Onderweg kwamen we gelukkig nog een camper/caravan bedrijf tegen, waar we ons lek lieten repareren. Alles was nu gelukkig helemaal geregeld. We reden door Canada's enige woestijn naar de grens met de VS. Eenmaal met Lynn's eerste VS stempel in haar paspoort reden we verder richting North Cascades National Park. Waar we in Canada continu huurcampers tegenkwamen, waren ze hier verdwenen en leken we wel de enige toeristen. De dorpen, de wegen, alles was totaal anders dan in Canada en het beviel ons eigenlijk wel. Net voor het Nationaal Park reden we een verlaten bos in toen een auto met een nogal vaag besnord figuur naast ons kwam rijden en riep dat we een wiel waren verloren van de caravan. Hij bleef maar om ons heen rijden en je denkt automatisch aan al die maffe roadtrip films met overvallen door wazige figuren. Dus ik roep "Edward, niet de auto aan de kant zetten, niet hier!" 
Uiteindelijk maakt snorremans een gebaar van 'zoek het je mooi zelf maar uit, mafkezen' en weg was-ie. Het moment om de auto aan de kant te zetten en de linksachter band van de tandemasser caravan was, op enkele flarden na, geheel verdwenen. We reden op de velg. Daar sta je dan, alleen in een verlaten bos waar de muggen je opvreten, met een overmermoeide jengelige peuter en een band te weinig op de caravan, hopende dat de steeksleutel van de auto dezelfde maat heeft als die van de caravan. Dat bleek gelukkig wel het geval en mijn handyman (en dit keer niet cynisch bedoeld!) wist de auto met caravan zo handig te manouvreren op een bult zand, dat de achterband in de lucht hing, zodat hij hem makkelijk kon verwisselen. Kijk, dat is nou een voordeel van veel auto's en veel sneeuw hebben, dan kan je goed oefenen met het verwisselen van banden door 2x per jaar van zomer- naar winsterbanden te verwisselen en vice versa. Toen de band eenmaal verwisseld was, besloten we op de eerste beste kampeerplaats te overnachting. Het bleek Loup Loup Campground en het was er ronduit fantastisch. Op 2 anderen na waren wij de enigen in dit grote bos en we werden welkom geheten door een 'camphost' uit Arizona die hier was gekomen met zijn enorme mega touringcar formaat camperbus met erachter een Jeep en een Volswagen kever cabrio. In Amerika is blijkbaar alles mogelijk op de weg...Op woensdagochtend waren we bijtijds weg (dat blijkt de perfecte timing met Lynn, 's ochtends slaapt ze makkelijk 2 uur in de auto). We raken ook steeds meer op elkaar ingespeeld qua taakverdeling, waardoor we erin slagen steeds vroeger weg te rijden. In het eerste beste dorp stopten we om een nieuwe band aan te schaffen. We waanden ons in het land van de Dukes of Hazard, waar de cowboys rondliepen.
Terwijl ik met Lynn wachtte, kwam zo'n oude cowboy naar me toe om te vragen of we 'all the way' uit Alberta kwamen. "Yep, even further, from Switzerland", was mijn antwoord, waarop alleen een 'Waaow' als reactie kwam. Alles weer onder controle, behalve dat de caravan nu op een andere plek begon te lekken... Het dorpje verderop bleek een geweldige verrassing. Winthrop is echt een geheimtip. Een echt ouderwets dorpje uit het wilde westen, zoals we het kennen uit Phantasialand en Euro Disney, maar dan in het echhie. Dit konden we niet aan ons voorbij laten gaan en we parkeerden de auto en maakten de fietsen klaar. Dé fietstip van deze reis is: ga op een plek waar je het niet kent naar de lokale 'bikeshop' en je krijgt 'plenty' tips. 
Met Lynn lekker slapend in het karretje maakten we een schitterende rit met een fikse klim hoog boven het dorp. Een hartstikke leuk rondje met als eindpunt downtown Winthrop. Na de fietstocht trakteerden we onszelf op een zelfgemaakte barbecue lunch met steak. Helaas was Lynn niet echt makkelijk en wilde weer eens niet eten.Dat laatste baart ons nu toch een beetje zorgen, want ze eet echt super slecht deze hele trip en we zien aan haar dat ze is afgevallen. Ze is haar buikje weer helemaal kwijt en krijgt een spits gezichtje. We hebben toch niet echt het idee dat ze ziek is, eerder oververmoeid van alle indrukken. We hopen echter dat ze zich thuis weer zal bijeten, net als toen ze een paar maanden geleden dat nare rotavirus had.
Terug naar ons verhaal. De North Cascades zijn echt ronduit schitterend en, hoewel minder bekend, doen de weg en het uitzicht niet onder voor de Glacier Parkway in Canada. We besloten in het park te overnachten, aan de rand van het Diablo stuwmeer. Dit keer een korte etappe en dat deed Lynn goed. Ze was ontzettend vrolijk en ze werd de volgende ochtend (eergister, donderdag) wakker als een zonnetje. In een korte rit van maar 2 uurtjes (terwijl Lynn zoals gewoonlijk 's ochtends sliep) reden we naar de Westkust. Het weer was, zoals eigenlijk onze hele trip, heerlijk. 
Eerst organiseerden we in de haven de veerboot voor de volgende ochtend naar Vancouver Island, waar we nu zijn, daarna vonden we vlakbij de haven in het Washington State Park een heerlijke kampeerplek in het bos. Na de barbecue lunch bij de caravan hadden we lekker nog de hele middag voor ons. Edward wilde graag op de fiets het stadje Anacortes verkennen, maar ik snakte naar een moment voor mezelf. De 2 boeken die ik op Schiphol had gekocht lagen immers nog ongelezen in de caravan. Het leuke met Lynn is nu dat ze echt goed aangeeft wat ze wil (en wat ze niet wil, maar dat kan ze al vanaf haar geboorte...). Als je haar voorstelt om een stukje te gaan fietsen, knikt ze altijd ja en zegt "d'acc" (van d'accord, ok dus). Dus Edward ging met Lynn fietsen terwijl ik in mijn bikini in de zon eindelijk een keer kon lezen. Reizen met een kindje is best leuk, maar erg vermoeiend, zeker als moeder zijnde.
Die avond zijn we nog een keer samen het stadje ingegaan. Wel een beetje flauw dat je de leuke tenten (bars, maar ook restaurants) niet in kan, omdat er een minimum leeftijd is van 21 jaar is. Een leuk terrasje pikken is er dan niet bij. Alsof we Lynn sterke drank zouden voeren, nou ja...
Gisterochtend waren we al om half 7 bij de veerboot om de oversteek te maken naar Vancouver Island, een 3 uur durende, schitterende overtocht langs de Orca en San Juan eilanden. Lynn was hartstikke vrolijk, hoewel ze wel moe moest zijn omdat het de vorige avond een beetje laat was geworden op de glijbaan in het speeltuintje aan het strand. Op de boot had ze toch wel moeite om in mijn armen haar slaap te vatten en eenmaal aangekomen op Vancouver Island (terug in Canada dus) viel ze in de auto meteen als een blok in slaap. In de buurt van hoofdstad Victoria stopten we. De bedoeling was om snel iets te eten en dan de fietsen te nemen om Victoria te bezoeken. Alleen was Lynn helemaal niet lekker en had blijkbaar buikkramp (ook te merken aan de luiers). Toen we vroegen of ze meeging fietsen was haar antwoord duidelijk nee. Het bleef 'nee' op welke manier we de vraag ook uitspraken. We respecteerden deze keer haar keuze en besloten af te zien van ons bezoek aan Victoria. Een beetje jammer eigenlijk wel, maar we vonden dat we al veel van Lynn hadden gevraagd en we haar wensen ook wel een keer konden respecteren. We reden dus meteen door naar Gary en Carol Wagenaar in Ladysmith, ongeveer anderhalf uur rijden van Victoria. 
Huize Wagenaar, gezien vanaf het water
Gary (de vader van Tom, waar we de truck van hebben geleend en van Stephanie, van de caravan) is een oude vriend van Edward. De voorliefde voor grote amerikaanse trucks en grote garages is een van de dingen die ze gemeen hebben. Gary is opgegroeid in Canada uit Friese ouders en spreekt dus Fries en een beetje Nederlands. Zijn vrouw Carol is Amerikaanse, van de westkust. Een erg leuk stel en het was meteen bij aankomst al super gezellig. Lynn was blij dat ze weer in een huis kon slapen (en wat voor huis, schitterend, aan zee gelegen!) en viel na een lekker bad meteen als een blok in slaap in haar tentbedje. We werden ontvangen met verse oesters en champagne en daarna een diner met heilbot. Gary is een uitstekende kok! Dronken en helemaal rozig van de luxe vielen we gisteravond in slaap.
Vandaag was een groot feestje voor ons. We werden getrakteerd op een tochtje met hun zeilboot. De buren hadden nog wel een klein reddingsvestje voor Lynn en na een ontbijtje in het dorp gingen we naar de haven. Een paar uur lang hebben we gezeild en meerdere adelaars en zeehonden gezien. Lynn vond het hartstikke leuk op de boot, maar het reddingsvest vond ze vreselijk en onder in de kajuit, waar we haar zonder vest te slapen konden leggen, vond ze het maar wat leuk met dat gewiebel van de boot. Ze was helemaal hyper, net als in het vliegtuig. 
Met Carol heeft ze een geweldige feeling, zij kreeg het voor mekaar om Lynn eventjes in slaap te wiegen, maar toen we haar neerlegden, was ze weer klaarwakker. Bij thuiskomst is ze meteen zonder te mopperen naar bed gegaan, alleen door alle vermoeidheid heeft ze op het ontbijt na, weer de hele dag bijna niks gegeten. Het is hier nu laat in de avond. Iedereen is al naar bed. Morgen gaan we in principe weer even met de boot, hopelijk is het nieuwe er dan vanaf voor Lynn en wil ze dan wel slapen. Maandag vertrekken we waarschijnlijk weer naar het vaste land. Heel veel groetjes!
Pour les Francophones
Désolée, il est tard en je n'ai plus l'energie pour les traductions. Enfin, vous verrez les photos. Nous sommes à Vancouver Island chez des amis d'Edward et nous sommes y arrivé par un tour aux Etats Unis. Il fait beau et chaud, donc, on s'amuse et passe un temps magnifique. Bisous!!
maandag 25 mei 2009
Groeten uit Penticton
Maandag 25 mei
Groeten uit Penticton in het Zuidwesten van Canada. In Blue River werkte de internet verbinding op de camping helaas niet en een dag later overnachtten we ergens in de middle of nowhere, hopelijk lukt het me nu wel om mijn verhaal online te krijgen. Enfin, hier zijn onze ervaringen.
In Blue River hebben we 's ochtends de fietsen gepakt en zijn we naar de overkant van de grote weg gereden waar we het fantastische luxe heliski resort van Mike Wiegele hebben bezocht. We hebben een uitgebreide rondleiding door het complex gekregen en ook Mike Wiegele himself de hand geschud. Wiegele, van oorsprong een Oostenrijker, is een van de pionieren op heliskigebied en heeft een indrukwekkend imperium opgebouwd. Zijn bedrijf is het grootste heliskibedrijf ter wereld van 1 eigenaar. De gasten logeren in luxe bungalows en de heli landt op hun eigen terras. Hoe luxe kan je het hebben?
Daarna hebben we onze spullen gepakt (Lynn had ondertussen al een 2-jarig vriendinnetje op de camping. Erg grappig, ineens stonden er 2 hummeltjes in onze caravan). We vervolgden onze reis richting zuiden en we zagen het landschap veranderen. Mooie groene weiden en groene bomen. Tijdens een stop onderweg ontmoetten we een ouder Fries echtpaar dat al 40 jaar hier woont en het leuk vond Nederlands te praten. Edward wilde eigenlijk richting Revelstoke, maar dat bleek toch wat ver. Hij kon
het echter niet laten om de onverharde 'shortcut' te nemen. Hobbeldebobbel 15 km lang. Lynn vond het wel leuk, haar moeder iets minder. Niet alleen het gehobbel duurde eeuwig, Ilse moest ook telkens uit de auto om te filmen en fotograferen hoe Edward over de hobbels reed. Suuuuuper interessant.. whooohaaaaaa, gaap. Maar het gehobbel bleek niet voor niets. Volgens de kaart moest er ergens hier langs de weg, onderaan het meer (Adams Lake) een camping liggen.
Maar er stond geen bord... We hebben toch maar het risico genomen en zijn over de smalle onverharde weg naar beneden gereden, terwijl we hoopten geen tegenligger tegen te hoeven komen. Onderaan het meer lag inderdaad de camping. Geen faciliteiten, maar dat hoefde ook niet omdat we in Blueriver onze accus en watertanks hadden gevuld. We konden de caravan zo op het kiezelstrand parkeren (chapeau voor Edward die dat daar krijgt gemanouvreerd, ongelooflijk). We genoten van een biertje in de laatste zon op het strand, terwijl Lynn met kiezelsteentjes op het strandje speelde.
De volgende ochtend was het uitzicht vanuit onze tent bedstede fenomenaal over het spiegelgladde meer. Dit was wel een van onze mooiste kampeerplekken ooit. Na een lekker ontbijtje met getoaste bagels met creamcheese vervolgden we onze reis langs de meren van de Shuswap, Okanagan en Skaha. We merken dat we steeds handiger worden met de caravan, hoewel we hier wel een foutje hadden gemaakt door de koelkast op stroom te hebben laten staan en daardoor de waterpomp niets meer deed en het gasalarm op tilt sloeg. Enfin, weer iets geleerd en gelukkig trekt de caravan niet de accu van de auto leeg. De volgende camping moest dus wél met electro en water zijn. We besloten ook de route een beetje te veranderen en pas op de terugweg langs revelstoke te rijden en nu meteen naar het Zuiden te gaan.
Gisteren (zondag) was eigenlijk de minst leuke dag tot nog toe. Lynn was super jengelig de hele reis. Ze was moe, maar wilde nauwelijks slapen (alleen 's ochtends een uurtje). Over het algemeen slaapt ze hier 's nachts korter dan thuis omdat ze 's avonds later op blijft (dat gaat prima) en 's ochtends ook eerder wakker wordt omdat we niets kunnen verduisteren (we proberen het wel, met een dekentje over haar tentje, net een vogeltje in een kooitje). Onderweg zijn we een paar keer gestopt, zodat Lynn een beetje kon spelen. Bij Penticton hebben we een tijdje gezocht naar een geschikte camping. De RV parks zijn over het algemeen vrij krap. Uiteindelijk vonden we een leuke camping, maar die lag aan een meer zonder strandje en dat leek ons een beetje te link met Lynn. Op dit moment staan we op een camping hoog boven het Skaha lake maar wél met verwarmd zwembad. Bij aankomst zijn we dus meteen in het zwembad gedoken. Daarna was Lynn zo moe dat ze niet meer kon slapen. Alleen maar jengelen en krijsen (schaam, schaam). Zo erg hebben we het hier nog niet meegemaakt. Vandaag willen we eigenlijk een stuk van de Kettle Railwazy gaan fietsen, maar op dit moment (ochtend) ligt Lynn weer in bed omdat ze alweer om half 6 vanochtend wakker was (en wij dus ook!). We profiteren even van de rust en doen een wasje. Edward speelt voor loodgieter omdat we een lek in de waterslang hadden (eronder stonden bakken met etenswaren, die liggen nu te drogen in de zon).
We zijn hier niet ver van de grens met de Verenigde Staten. Volgens planning gaan we morgen de grens over en rijden we via Seattle naar Vancouver Island. We zullen wel zien. Groetjes aan iedereen!
Pour les Francophones
Salutations de Penticton dans le sud ouest de Canada. A Blue River l'internet ne marchait pas et le lendemain nous avons campé au bord d'un lac (Adams lake) en plein nature. Actuellement nous nous trouvons sur un camping, donc on espère pouvoir vous donner des nouvelles.
Samedi matin nous avons d'abord pris nos vélos pour visister le village de Blueriver et le domaine de heliski de Mike Wiegele, un autrichien qui a fondé son entreprise de heliski il y a 40 ans. C'est un des pionniers dans ce domaine. Nous étions accueilli par Wiegele lui-même, un vrai honneur. C'est le grand luxe là bas, avec des heliports devant les bungalows de luxe. Impressionnant!
Après notre visite, nous avons pris nos affaires et sommes partis direction le sud. D'abord nous voudrions partir vers Revelstoke, mais nous avons decidé de changer l'initeraire et visiter Revelstoke sur notre chemin de retour. Bref. Evidemment, Edward a trouvé une petite route non goudronné. 15 km de trous, pier que notre chemin de l'Echelle. Bonnard avec notre caravane... Finalement, le choix de route n'etait pas si mal car nous avons trouvé une superbe place pour camper au bord du lac. Vous verrez les photos...
Le lendemain (hier), nous sommes partis de bonne heure afin de poursuivre notre route direction sud au bord des lacs de Shuswap, Okanagan et Skaha. Lynn était franchement assez chéant. Trop fatigué, pas envie de dormir. Heureusement nous avons trouvé un camping avec piscine, mais après la piscine elle était tellement crevée, qu'elle n'arrivait plus à trouver son sommeil. Pas très cool pour nos voisins sur le camping. Je suis très contente q'elle s'est recouchée maintenant et que je trouve un moment pour lire et ecrire pendant que Edward joue au bricoleur. Il y a une fuite dans un tuyeau dans la caravane et tous nos courses sont trampes. Il fait beau ici avec du vent, donc ça seche vite et je crois qu'il a réussi de le réparer. Cet après midi nous allons faire du vélo sur le Kettle Way, c'est un chemin de fer abandonné de 500 km sur lequel ils ont fait des pistes pour vélos. A bientot!
Groeten uit Penticton in het Zuidwesten van Canada. In Blue River werkte de internet verbinding op de camping helaas niet en een dag later overnachtten we ergens in de middle of nowhere, hopelijk lukt het me nu wel om mijn verhaal online te krijgen. Enfin, hier zijn onze ervaringen.
In Blue River hebben we 's ochtends de fietsen gepakt en zijn we naar de overkant van de grote weg gereden waar we het fantastische luxe heliski resort van Mike Wiegele hebben bezocht. We hebben een uitgebreide rondleiding door het complex gekregen en ook Mike Wiegele himself de hand geschud. Wiegele, van oorsprong een Oostenrijker, is een van de pionieren op heliskigebied en heeft een indrukwekkend imperium opgebouwd. Zijn bedrijf is het grootste heliskibedrijf ter wereld van 1 eigenaar. De gasten logeren in luxe bungalows en de heli landt op hun eigen terras. Hoe luxe kan je het hebben?
Daarna hebben we onze spullen gepakt (Lynn had ondertussen al een 2-jarig vriendinnetje op de camping. Erg grappig, ineens stonden er 2 hummeltjes in onze caravan). We vervolgden onze reis richting zuiden en we zagen het landschap veranderen. Mooie groene weiden en groene bomen. Tijdens een stop onderweg ontmoetten we een ouder Fries echtpaar dat al 40 jaar hier woont en het leuk vond Nederlands te praten. Edward wilde eigenlijk richting Revelstoke, maar dat bleek toch wat ver. Hij kon
het echter niet laten om de onverharde 'shortcut' te nemen. Hobbeldebobbel 15 km lang. Lynn vond het wel leuk, haar moeder iets minder. Niet alleen het gehobbel duurde eeuwig, Ilse moest ook telkens uit de auto om te filmen en fotograferen hoe Edward over de hobbels reed. Suuuuuper interessant.. whooohaaaaaa, gaap. Maar het gehobbel bleek niet voor niets. Volgens de kaart moest er ergens hier langs de weg, onderaan het meer (Adams Lake) een camping liggen.
Maar er stond geen bord... We hebben toch maar het risico genomen en zijn over de smalle onverharde weg naar beneden gereden, terwijl we hoopten geen tegenligger tegen te hoeven komen. Onderaan het meer lag inderdaad de camping. Geen faciliteiten, maar dat hoefde ook niet omdat we in Blueriver onze accus en watertanks hadden gevuld. We konden de caravan zo op het kiezelstrand parkeren (chapeau voor Edward die dat daar krijgt gemanouvreerd, ongelooflijk). We genoten van een biertje in de laatste zon op het strand, terwijl Lynn met kiezelsteentjes op het strandje speelde.
De volgende ochtend was het uitzicht vanuit onze tent bedstede fenomenaal over het spiegelgladde meer. Dit was wel een van onze mooiste kampeerplekken ooit. Na een lekker ontbijtje met getoaste bagels met creamcheese vervolgden we onze reis langs de meren van de Shuswap, Okanagan en Skaha. We merken dat we steeds handiger worden met de caravan, hoewel we hier wel een foutje hadden gemaakt door de koelkast op stroom te hebben laten staan en daardoor de waterpomp niets meer deed en het gasalarm op tilt sloeg. Enfin, weer iets geleerd en gelukkig trekt de caravan niet de accu van de auto leeg. De volgende camping moest dus wél met electro en water zijn. We besloten ook de route een beetje te veranderen en pas op de terugweg langs revelstoke te rijden en nu meteen naar het Zuiden te gaan.
Gisteren (zondag) was eigenlijk de minst leuke dag tot nog toe. Lynn was super jengelig de hele reis. Ze was moe, maar wilde nauwelijks slapen (alleen 's ochtends een uurtje). Over het algemeen slaapt ze hier 's nachts korter dan thuis omdat ze 's avonds later op blijft (dat gaat prima) en 's ochtends ook eerder wakker wordt omdat we niets kunnen verduisteren (we proberen het wel, met een dekentje over haar tentje, net een vogeltje in een kooitje). Onderweg zijn we een paar keer gestopt, zodat Lynn een beetje kon spelen. Bij Penticton hebben we een tijdje gezocht naar een geschikte camping. De RV parks zijn over het algemeen vrij krap. Uiteindelijk vonden we een leuke camping, maar die lag aan een meer zonder strandje en dat leek ons een beetje te link met Lynn. Op dit moment staan we op een camping hoog boven het Skaha lake maar wél met verwarmd zwembad. Bij aankomst zijn we dus meteen in het zwembad gedoken. Daarna was Lynn zo moe dat ze niet meer kon slapen. Alleen maar jengelen en krijsen (schaam, schaam). Zo erg hebben we het hier nog niet meegemaakt. Vandaag willen we eigenlijk een stuk van de Kettle Railwazy gaan fietsen, maar op dit moment (ochtend) ligt Lynn weer in bed omdat ze alweer om half 6 vanochtend wakker was (en wij dus ook!). We profiteren even van de rust en doen een wasje. Edward speelt voor loodgieter omdat we een lek in de waterslang hadden (eronder stonden bakken met etenswaren, die liggen nu te drogen in de zon).
We zijn hier niet ver van de grens met de Verenigde Staten. Volgens planning gaan we morgen de grens over en rijden we via Seattle naar Vancouver Island. We zullen wel zien. Groetjes aan iedereen!
Pour les Francophones
Salutations de Penticton dans le sud ouest de Canada. A Blue River l'internet ne marchait pas et le lendemain nous avons campé au bord d'un lac (Adams lake) en plein nature. Actuellement nous nous trouvons sur un camping, donc on espère pouvoir vous donner des nouvelles.
Samedi matin nous avons d'abord pris nos vélos pour visister le village de Blueriver et le domaine de heliski de Mike Wiegele, un autrichien qui a fondé son entreprise de heliski il y a 40 ans. C'est un des pionniers dans ce domaine. Nous étions accueilli par Wiegele lui-même, un vrai honneur. C'est le grand luxe là bas, avec des heliports devant les bungalows de luxe. Impressionnant!
Après notre visite, nous avons pris nos affaires et sommes partis direction le sud. D'abord nous voudrions partir vers Revelstoke, mais nous avons decidé de changer l'initeraire et visiter Revelstoke sur notre chemin de retour. Bref. Evidemment, Edward a trouvé une petite route non goudronné. 15 km de trous, pier que notre chemin de l'Echelle. Bonnard avec notre caravane... Finalement, le choix de route n'etait pas si mal car nous avons trouvé une superbe place pour camper au bord du lac. Vous verrez les photos...
Le lendemain (hier), nous sommes partis de bonne heure afin de poursuivre notre route direction sud au bord des lacs de Shuswap, Okanagan et Skaha. Lynn était franchement assez chéant. Trop fatigué, pas envie de dormir. Heureusement nous avons trouvé un camping avec piscine, mais après la piscine elle était tellement crevée, qu'elle n'arrivait plus à trouver son sommeil. Pas très cool pour nos voisins sur le camping. Je suis très contente q'elle s'est recouchée maintenant et que je trouve un moment pour lire et ecrire pendant que Edward joue au bricoleur. Il y a une fuite dans un tuyeau dans la caravane et tous nos courses sont trampes. Il fait beau ici avec du vent, donc ça seche vite et je crois qu'il a réussi de le réparer. Cet après midi nous allons faire du vélo sur le Kettle Way, c'est un chemin de fer abandonné de 500 km sur lequel ils ont fait des pistes pour vélos. A bientot!
Groeten uit blue river
Vrijdag 22 mei
Hier een berichtje uit Blue River, BC. Gisteren zijn we eindelijk uit Canmore vertrokken. Het weer werd een stuk beter, dus tijd om ervan door te gaan. Ondanks het mooie weer was het wél nog behoorlijk fris. Vertrekken is bij ons altijd een hoop gedoe en toen we eindelijk klaar voor vertrek waren, lag Lynn in een diepe slaap. Uiteindelijk hebben we haar maar wakker gemaakt, snel lunch gegeven en in de vroege namiddag waren we weg. We wilden eigelijk nog naar Jasper rijden, ca 250 km, maar dat bleek toch wat te ver. De rit over de Icefields Parkway was ronduit fenomenaal. Door de koude en de neerslag waren de bergen schitterend wit. In Lake Louise pauzeerden we en genoten we van het door UNESCO beschermde uitzicht op het meer en de gletsjers erachter. Ongeveer 75 km voor Jasper zijn we gestopt om te overnachten. Het was inmiddels al na zevenen en Lynn had schoon genoeg van het rijden. De camping was zeer eenvoudig, een echte wildernis camping zonder faciliteiten waarop we tijdens onze huwelijksreis zo vaak hebben overnacht. Dit keer was het echter wel heel erg koud en we prijsden onszelf gelukkig geen tent te hoeven opzetten en te zitten kokkerellen op de koude grond. Lynn ging gelukkig met gemak naar bed en lag lekker warm in haar dikke trappelzak met mouwen, muts op haar kale koppie en in haar spiksplinternieuwe slaapzak (in Calgary gekocht) waarin ze op het vriespunt nog lekker warm ligt. Helaas juichden we een beetje vroeg. Als onervaren luxe campers hadden we geen idee hoe we de kachel aan de praat kregen, hoe er water uit de kraan kwam, laat staan hoe we warm water kregen. Dus daar zaten we dan: te bibberen aan de pasta die we snel in het keukentje in elkaar hadden geflast (gelukkig kregen we het gasfornuis wél aan de praat). Tja, dat krijg je als je met watten in de oren van de jetlag en het slaapgebrek uitleg krijgt over de caravan die werkt als een 'piece of cake'. De caravan bleek niet geisoleerd te zijn dus zelfs de pan pasta op het fornuis hielp niet om het warm te krijgen. Dus vroeg naar bed in ons hybride (lees: tent) uitschuif bed onder het dekbed dat we van Jorg hadden meegekregen. Onze expeditieslaapzakken waren beter van pas gekomen, maar die liggen in Gietroz... Een voordeel van onze caravan hadden we wel: we hoefden de caravan niet uit om naar toilet te gaan. En Lynn? Die lag lekker te ronken onder haar dekbed. Omdat ze soms nogal woelt, woelde ze zich af en toe uit haar slaapzak en hoorden we een kleine gil, maar we namen haar al snel bij ons in bed zodat we niet meer uit bed hoefden om haar toe te kunnen stoppen. Eigenlijk best gezellig zo met z'n drietjes in de vrieskou (het was enkele graden onder nul).
Vanochtend (vrijdag) werden we dankzij Lynn die vindt dat als het licht wordt de nacht voorbij is, al om half zes wakker. Na een luxe ontbijt met gebakken ei en spek konden we rond 9 uur de reis hervatten. Alleen was het nog altijd berekoud. Lynn hield zich kranig ondanks de kou, alhoewel luiers verschonen bij min 2 niet echt een feest was voor haar.
Onderweg kwamen we 2 wolven tegen die super cool langs de rand van de weg draafden met een air van 'wie doet mij wat'. Bij de Becker Chalets enkele kilometers voor Jasper zetten we onze pick-up-camper-trailer combi langs de kant en verwisselden we ons giga gevaarte voor de handzame geleende fietsen met Chariot aanhanger. Eigenlijk best ideaal zo, tenminste geen gedoe met parkeren. Na een kleine tour door het dorp en een bezoek aan de plaatselijke fietsenhandel vonden we de ideale picnic plek aan een rivier. Edward besloot de auto en caravan te halen, terwijl Lynn naar hartelust met de kiezelstenen aan het water kon spelen. Na een heerlijke lunch met zalm op de barbecue hervatten we onze reis terwijl Lynn haar dutje deed. Onderweg passeerden we de grens met British Columbia (BC), waar het 1 uur eerder is (9 uur tijdsverschil met Nedeland). Onderweg kwamen we 2 zwarte beren tegen. Lynn vond het schitterend, maar was het er niet mee eens dat ze in haar autostoeltje moest blijven zitten. Ze begreep er overduidelijk niks van dat ze die fuzziewuzzie snoezige teddybeer niet even kon gaan aaien!
Eindstation van deze etappe was Blue River waar Mike Wiegele zijn heliski basis heeft. Een leuke camping met stroom, water en (soms) internet netwerk. Hier, aan deze kant van de Rocky Mountains is het een stuk warmer dan aan de oostkant waar we gisteren overnachtten. Met behulp van de aardige campingbaas kregen we de waterpomp, het warme water en de kachel aan de praat. Hier wordt het 's avonds ook wel fris, maar geen vergelijk met gisteren. Voor de deur van onze plek bevindt zich een speeltuintje met zandbak waarin Lynn naar hartelust heeft gespeeld. Na het spelen is ze in onze caravan in bad geweest, ideaal! Ze was helemaal hyper vanavond en rende na het bad in haar blootje rondjes om haar slaaptentje. In tegenstelling tot normaal deed ze er wat langer over om haar slaap te vatten, maar na een paar liedjes lag ze tevreden in haar slaapzak.
Morgen rijden we richting Revelstoke en daarna... ach, we zien wel! Groetjes!!
Pour les francophones
Salutations de Blue River en British Columbia. Nous sommes partis de Canmore hier (jeudi) apres midi. Apres une visite à Lake Louise nous nous sommes arretés à 75 km avant Jasper. Lynn avait marre du voyage et nous aussi. C'était un camping très basique sans confort et il faisait monstre froid (en dessous de zéro). Lynn était confortable dans son nouveau sac de couchage, turbulette, gros pyjama et bonnet sur sa tête chauve, mais nous étoins moins confortable sous le duvet. On avait oublié comment marche le chauffage de la caravane et la pompe à eau, donc notre luxe n'était pas si luxe!
A Jasper nous avons fait un petit tour en vélo et lunch avec barbecue au bord de la rivière. Après nous avons poursuivi notre route en traversant les montagnes rocheuses direction ouest. En route, nous avons croisé 2 ours noir, des wapiti (une sorte de chevreuil) et 2 loups, impressionant! Pour Lynn les loups étaient évidemment des 'ouaoua' et elle ne comprennait rien qu'elle ne pouvait pas sortir de la voiture pour caresser ces nounours.
Actuellement nous nous trouvons sur un camping assez chouette avec electricité, place de jeux devant la porte et de temps en temps même internet. Demain (samedi) nous partons direction Revelstoke et après: on verra... Bisous!
Hier een berichtje uit Blue River, BC. Gisteren zijn we eindelijk uit Canmore vertrokken. Het weer werd een stuk beter, dus tijd om ervan door te gaan. Ondanks het mooie weer was het wél nog behoorlijk fris. Vertrekken is bij ons altijd een hoop gedoe en toen we eindelijk klaar voor vertrek waren, lag Lynn in een diepe slaap. Uiteindelijk hebben we haar maar wakker gemaakt, snel lunch gegeven en in de vroege namiddag waren we weg. We wilden eigelijk nog naar Jasper rijden, ca 250 km, maar dat bleek toch wat te ver. De rit over de Icefields Parkway was ronduit fenomenaal. Door de koude en de neerslag waren de bergen schitterend wit. In Lake Louise pauzeerden we en genoten we van het door UNESCO beschermde uitzicht op het meer en de gletsjers erachter. Ongeveer 75 km voor Jasper zijn we gestopt om te overnachten. Het was inmiddels al na zevenen en Lynn had schoon genoeg van het rijden. De camping was zeer eenvoudig, een echte wildernis camping zonder faciliteiten waarop we tijdens onze huwelijksreis zo vaak hebben overnacht. Dit keer was het echter wel heel erg koud en we prijsden onszelf gelukkig geen tent te hoeven opzetten en te zitten kokkerellen op de koude grond. Lynn ging gelukkig met gemak naar bed en lag lekker warm in haar dikke trappelzak met mouwen, muts op haar kale koppie en in haar spiksplinternieuwe slaapzak (in Calgary gekocht) waarin ze op het vriespunt nog lekker warm ligt. Helaas juichden we een beetje vroeg. Als onervaren luxe campers hadden we geen idee hoe we de kachel aan de praat kregen, hoe er water uit de kraan kwam, laat staan hoe we warm water kregen. Dus daar zaten we dan: te bibberen aan de pasta die we snel in het keukentje in elkaar hadden geflast (gelukkig kregen we het gasfornuis wél aan de praat). Tja, dat krijg je als je met watten in de oren van de jetlag en het slaapgebrek uitleg krijgt over de caravan die werkt als een 'piece of cake'. De caravan bleek niet geisoleerd te zijn dus zelfs de pan pasta op het fornuis hielp niet om het warm te krijgen. Dus vroeg naar bed in ons hybride (lees: tent) uitschuif bed onder het dekbed dat we van Jorg hadden meegekregen. Onze expeditieslaapzakken waren beter van pas gekomen, maar die liggen in Gietroz... Een voordeel van onze caravan hadden we wel: we hoefden de caravan niet uit om naar toilet te gaan. En Lynn? Die lag lekker te ronken onder haar dekbed. Omdat ze soms nogal woelt, woelde ze zich af en toe uit haar slaapzak en hoorden we een kleine gil, maar we namen haar al snel bij ons in bed zodat we niet meer uit bed hoefden om haar toe te kunnen stoppen. Eigenlijk best gezellig zo met z'n drietjes in de vrieskou (het was enkele graden onder nul).
Vanochtend (vrijdag) werden we dankzij Lynn die vindt dat als het licht wordt de nacht voorbij is, al om half zes wakker. Na een luxe ontbijt met gebakken ei en spek konden we rond 9 uur de reis hervatten. Alleen was het nog altijd berekoud. Lynn hield zich kranig ondanks de kou, alhoewel luiers verschonen bij min 2 niet echt een feest was voor haar.
Onderweg kwamen we 2 wolven tegen die super cool langs de rand van de weg draafden met een air van 'wie doet mij wat'. Bij de Becker Chalets enkele kilometers voor Jasper zetten we onze pick-up-camper-trailer combi langs de kant en verwisselden we ons giga gevaarte voor de handzame geleende fietsen met Chariot aanhanger. Eigenlijk best ideaal zo, tenminste geen gedoe met parkeren. Na een kleine tour door het dorp en een bezoek aan de plaatselijke fietsenhandel vonden we de ideale picnic plek aan een rivier. Edward besloot de auto en caravan te halen, terwijl Lynn naar hartelust met de kiezelstenen aan het water kon spelen. Na een heerlijke lunch met zalm op de barbecue hervatten we onze reis terwijl Lynn haar dutje deed. Onderweg passeerden we de grens met British Columbia (BC), waar het 1 uur eerder is (9 uur tijdsverschil met Nedeland). Onderweg kwamen we 2 zwarte beren tegen. Lynn vond het schitterend, maar was het er niet mee eens dat ze in haar autostoeltje moest blijven zitten. Ze begreep er overduidelijk niks van dat ze die fuzziewuzzie snoezige teddybeer niet even kon gaan aaien!
Eindstation van deze etappe was Blue River waar Mike Wiegele zijn heliski basis heeft. Een leuke camping met stroom, water en (soms) internet netwerk. Hier, aan deze kant van de Rocky Mountains is het een stuk warmer dan aan de oostkant waar we gisteren overnachtten. Met behulp van de aardige campingbaas kregen we de waterpomp, het warme water en de kachel aan de praat. Hier wordt het 's avonds ook wel fris, maar geen vergelijk met gisteren. Voor de deur van onze plek bevindt zich een speeltuintje met zandbak waarin Lynn naar hartelust heeft gespeeld. Na het spelen is ze in onze caravan in bad geweest, ideaal! Ze was helemaal hyper vanavond en rende na het bad in haar blootje rondjes om haar slaaptentje. In tegenstelling tot normaal deed ze er wat langer over om haar slaap te vatten, maar na een paar liedjes lag ze tevreden in haar slaapzak.
Morgen rijden we richting Revelstoke en daarna... ach, we zien wel! Groetjes!!
Pour les francophones
Salutations de Blue River en British Columbia. Nous sommes partis de Canmore hier (jeudi) apres midi. Apres une visite à Lake Louise nous nous sommes arretés à 75 km avant Jasper. Lynn avait marre du voyage et nous aussi. C'était un camping très basique sans confort et il faisait monstre froid (en dessous de zéro). Lynn était confortable dans son nouveau sac de couchage, turbulette, gros pyjama et bonnet sur sa tête chauve, mais nous étoins moins confortable sous le duvet. On avait oublié comment marche le chauffage de la caravane et la pompe à eau, donc notre luxe n'était pas si luxe!
A Jasper nous avons fait un petit tour en vélo et lunch avec barbecue au bord de la rivière. Après nous avons poursuivi notre route en traversant les montagnes rocheuses direction ouest. En route, nous avons croisé 2 ours noir, des wapiti (une sorte de chevreuil) et 2 loups, impressionant! Pour Lynn les loups étaient évidemment des 'ouaoua' et elle ne comprennait rien qu'elle ne pouvait pas sortir de la voiture pour caresser ces nounours.
Actuellement nous nous trouvons sur un camping assez chouette avec electricité, place de jeux devant la porte et de temps en temps même internet. Demain (samedi) nous partons direction Revelstoke et après: on verra... Bisous!
donderdag 21 mei 2009
Klaar voor vertrek
Hallo allemaal! Hier weer een berichtje uit Canmore. De afgelopen dagen was het slecht weer. Koud en zelfs sneeuw, helemaal niet leuk. Wat dat betreft is het fijn dat we nog hier in Canmore zijn, want met de laaghangende bewolking valt er niet veel te zien en dan is het zonde om op pad te zijn. Gisteren (dinsdag) zijn we gaan shoppen in Calgary (o.a. beren belletjes en bearspray gekocht) en vandaag (woensdag) hebben we onze boodschappen gedaan en de caravan ingeruimd. Het is nu helemaal ons huisje. Op dit moment is Edward even klimmen met Jorg in de klimhal en Lynn ligt net in bed. Ik sta ervan versteld hoe weinig ze slaapt vergeleken met thuis. Vandaag was ze wel een beetje jengelig, maar ze heeft ook eindeloos veel buiten in de kou gespeeld met de step van Lili (ze kan zelf steppen!), terwijl wij met de caravan bezig waren. Edward heeft een super systeem gefabriceerd om de fietsen in de bak van de pickup truck te kunnen vervoeren. Jullie zullen het nog wel zien op de foto's (Edward is helaas met de camera weg, dus ik kan nu even geen foto's laten zien). Zelf heb ik de caravan zo handig mogelijk ingeruimd met al het eten in bakken die we voor het slapen gaan makkelijk in de auto kunnen zetten (ivm hongerige beren, die we niet hopen tegen te komen!).
Vanaf morgen schijnt het weer eindelijk beter de worden en zal de zon zich laten zien. Dan vertrekken we naar het Noorden richting Jasper. Een schitterende route over de Icefields Parkway door de nationale parken van Banff en Jasper. Ik ben benieuwd! Zodra we weer ergens internet hebben, zullen we weer van ons laten horen. Groetjes uit koud Canada! Ilse
Pour les Francophones
Nous sommes actuellement (mercredi soir) toujours à Canmore chez nos amis. Il fait terriblement froid et de temps en temps il neige. Pas vraiment des vacances d'été! Heureusement la météo s'annonce meilleure à partir de demain, donc on a decidé de partir demain direction Nord. L'itineraire va sur le Icefiels Parkway dans les parc nationaux de Banff et Jasper. Demain soir nous planifions de passer la première nuit dans notre caravane à Jasper.
Hier (mardi) on a profité de faire du shopping à Calgary (on a acheté des sonnettes pour attacher sur nos vélos ou sac à dos pour faire peur aux ours et du bearspray) et aujourd'hui on a préparé et rangé le caravane. Je me réjouis! A bientôt, Ilse
Vanaf morgen schijnt het weer eindelijk beter de worden en zal de zon zich laten zien. Dan vertrekken we naar het Noorden richting Jasper. Een schitterende route over de Icefields Parkway door de nationale parken van Banff en Jasper. Ik ben benieuwd! Zodra we weer ergens internet hebben, zullen we weer van ons laten horen. Groetjes uit koud Canada! Ilse
Pour les Francophones
Nous sommes actuellement (mercredi soir) toujours à Canmore chez nos amis. Il fait terriblement froid et de temps en temps il neige. Pas vraiment des vacances d'été! Heureusement la météo s'annonce meilleure à partir de demain, donc on a decidé de partir demain direction Nord. L'itineraire va sur le Icefiels Parkway dans les parc nationaux de Banff et Jasper. Demain soir nous planifions de passer la première nuit dans notre caravane à Jasper.
Hier (mardi) on a profité de faire du shopping à Calgary (on a acheté des sonnettes pour attacher sur nos vélos ou sac à dos pour faire peur aux ours et du bearspray) et aujourd'hui on a préparé et rangé le caravane. Je me réjouis! A bientôt, Ilse
maandag 18 mei 2009
Groeten uit Canmore
Groeten vanuit Canmore in de Rocky Mountains! De heenreis gisteren is super verlopen. Na een korte nacht van slechts 3 uur slaap (kantoor afsluiten en spullen pakken was weer eens een grotere klus dan gepland), zijn we gisteren om kwart over 7 in de ochtend van huis gegaan. Het was een prachtige voorjaarsdag dag in Zwitserland, de weerberichten voor Calgary en omgeving waren echter minder veelbelovend. Er was zelfs sneeuw op komst! Enfin, de treinreis naar Geneve verliep uitstekend en de vlucht naar Amsterdam was iets vertraagd, maar niet veel. Lynn vond het allemaal geweldig en had geen tijd om te slapen. Terug in haar eigen wagentje op Schiphol viel ze even in slaap, maar niet voor lang. We moesten alweer meteen door naar de volgende vlucht. Bij de gate stond onze KLM-fee Charlotte al op ons te wachten. De vlucht in economy class was helemaal volgeboekt, maar in business was volop plek. Onze lieve Charlotte heeft ons weer verwend met een upgrade naar Business! We moesten de purser echter wel beloven te verkassen naar achteren, mocht Lynn beginnen te jengelen. Met een glas champagne in hand, comfortabel geinstalleerd in onze luxe business fauteuils smeekten we Lynn lief te blijven. We genoten volop van de luxe, wetende dat het elk moment afgelopen kon zijn... 
De vlucht was een groot feest voor Lynn. Met slechts 2 andere gasten in het business compartiment, hadden we alle ruimte. Lynn rende rond, speelde kiekeboe achter de gordijnen, sjanste met de stewardessen en gebruikte de stoel in de ligstand als glijbaan. Terwijl wij uitgeput hoopten een beetje slaap te kunnen pakken, bleek Lynn d'r energie eindeloos vooradig. Pas na 21:00 uur Europese tijd, na op een half uurtje op Schipholo na 14 uur te zijn wakker geweest, konden we Lynn eindelijk slapend in haar bakje leggen. Toen had ze al 6 uur lang non-stop gespeeld in het vliegtuig. Gelukkig kon ze toen nog 2.5 uur slaap meepikken voor de landing.
Bij aankomst in Calgary was ze meteen weer helemaal fit en happy. En het ongelooflijke gebeurde na een transfer op Schiphol: onze koffers waren er meteen! Tom Wagenaar, de vriend van Edward van wie we de pick-up truck lenen, haalde ons op van het vliegveld. Van hieruit reden we meteen door naar zijn zus op het platteland even buiten Calgary, waar de we caravan meteen konden ophalen. Wat een ding! Helemaal suf en een gevoel van watten in de oren van de jetlag lieten we ons door haar man Howard uitleggen hoe de caravan werkte. We oefenden met het uitklappen van de luifel, de werking van de bedden, hoe je warm water kruigt uit de douche, hoe de oven en de gas BBQ werkt, het bijvullen van het water en afvoeren van gebruikte water en de standen van de koelkast met giga vrieskist! Hoezo kamperen? In dit ding kan je fulltime wonen! Ondertussen speelde Lynn naar hartelust op het terrein en oefende traplopen op het caravantrapje. We zagen onze kleine mup naast die mega caravan staan en realiseerden ons dat we dit enorme ding hadden voor haar! Want voor onszelf was een tentje voldoende geweest... Maar ja, we vinden het een super uitdaging om met dit giga ding op stap te gaan. Uiteindelijk reden we zo rond kwart over 7 plaatselijke tijd weg, op weg naar het huis van onze vrienden Jorg en Heather in Canmore.
Nog voor negenen 's avonds kwamen we hier aan. Lynn was meteen weer klaarwakker bij het zien van al het speelgoed van hun kinderen Max (6) en Lilly (3). We mochten ons installeren in het appartement onder hun huis. De BBQ worsten stonden al klaar bij aankomst. Er komt maar geen eind aan alle luxe deze reis!
Na een heerlijke nacht slaap werden we vanochtend wakker even voor zevenen. Na het ontbijt werd Lynn om 10 uur weer moe en was het alweer tijd voor een slaapje, maar ze lijkt verrassend goed te reageren op de jetlag.
Op dit moment speelt Lynn met de loopauto van Max en Lilly en speelt Edward met de grote variant. Beiden zijn helemaal happy-chappy met hun nieuwe speeltjes! Buiten is het guur en koud en sneeuwt het een beetje. Wat een verschil met gisteren toen we in 23 graden aankwamen in Calgary!
De komende 2 dagen blijft het koud en bewolkt. We gebruiken deze tijd om even uit te rusten en ons te organiseren voor onze reis. Straks gaan we boodschappen doen, vanavond BBQ met Alberta Beef, Edward's favoriet.
Pour les francophones
Salutations de Canmore dans les montagnes rocheuses! Le voyage s'est super bien passé. Nous avons eu beaucoup de chance car notre copine Charlotte qui travaille chez KLM nous a attendu a l'embarquement a Amsterdam. Elle nous a organisé le voyage en business! Il n'y avait quasi personne en business tandis qu'en economy c'était plein. Lynn n'a presque pas dormi, c'était trop génial pour elle de jouer dans l'avion. Elle a couru, joué ou 'coucou' et utilisé le siege comme tobboggan!
En arrivant on a cherché notre caravane, un exemplaire gigantesque! Enfin, vous le verrez dans le petit film.
La météo ne s'annonce pas tres bien pour les 2 jours a venir, donc on utilise notre temps pour s'organisé et faire du shopping avant de partir. Actuellement on loge chez des amis, donc on est tranquille. A bientôt!
P.s. je ne trouve pas les accents sur cetx ordinateur...
De vlucht was een groot feest voor Lynn. Met slechts 2 andere gasten in het business compartiment, hadden we alle ruimte. Lynn rende rond, speelde kiekeboe achter de gordijnen, sjanste met de stewardessen en gebruikte de stoel in de ligstand als glijbaan. Terwijl wij uitgeput hoopten een beetje slaap te kunnen pakken, bleek Lynn d'r energie eindeloos vooradig. Pas na 21:00 uur Europese tijd, na op een half uurtje op Schipholo na 14 uur te zijn wakker geweest, konden we Lynn eindelijk slapend in haar bakje leggen. Toen had ze al 6 uur lang non-stop gespeeld in het vliegtuig. Gelukkig kon ze toen nog 2.5 uur slaap meepikken voor de landing.
Bij aankomst in Calgary was ze meteen weer helemaal fit en happy. En het ongelooflijke gebeurde na een transfer op Schiphol: onze koffers waren er meteen! Tom Wagenaar, de vriend van Edward van wie we de pick-up truck lenen, haalde ons op van het vliegveld. Van hieruit reden we meteen door naar zijn zus op het platteland even buiten Calgary, waar de we caravan meteen konden ophalen. Wat een ding! Helemaal suf en een gevoel van watten in de oren van de jetlag lieten we ons door haar man Howard uitleggen hoe de caravan werkte. We oefenden met het uitklappen van de luifel, de werking van de bedden, hoe je warm water kruigt uit de douche, hoe de oven en de gas BBQ werkt, het bijvullen van het water en afvoeren van gebruikte water en de standen van de koelkast met giga vrieskist! Hoezo kamperen? In dit ding kan je fulltime wonen! Ondertussen speelde Lynn naar hartelust op het terrein en oefende traplopen op het caravantrapje. We zagen onze kleine mup naast die mega caravan staan en realiseerden ons dat we dit enorme ding hadden voor haar! Want voor onszelf was een tentje voldoende geweest... Maar ja, we vinden het een super uitdaging om met dit giga ding op stap te gaan. Uiteindelijk reden we zo rond kwart over 7 plaatselijke tijd weg, op weg naar het huis van onze vrienden Jorg en Heather in Canmore.
Nog voor negenen 's avonds kwamen we hier aan. Lynn was meteen weer klaarwakker bij het zien van al het speelgoed van hun kinderen Max (6) en Lilly (3). We mochten ons installeren in het appartement onder hun huis. De BBQ worsten stonden al klaar bij aankomst. Er komt maar geen eind aan alle luxe deze reis!
Na een heerlijke nacht slaap werden we vanochtend wakker even voor zevenen. Na het ontbijt werd Lynn om 10 uur weer moe en was het alweer tijd voor een slaapje, maar ze lijkt verrassend goed te reageren op de jetlag.
Op dit moment speelt Lynn met de loopauto van Max en Lilly en speelt Edward met de grote variant. Beiden zijn helemaal happy-chappy met hun nieuwe speeltjes! Buiten is het guur en koud en sneeuwt het een beetje. Wat een verschil met gisteren toen we in 23 graden aankwamen in Calgary!
De komende 2 dagen blijft het koud en bewolkt. We gebruiken deze tijd om even uit te rusten en ons te organiseren voor onze reis. Straks gaan we boodschappen doen, vanavond BBQ met Alberta Beef, Edward's favoriet.
Pour les francophones
Salutations de Canmore dans les montagnes rocheuses! Le voyage s'est super bien passé. Nous avons eu beaucoup de chance car notre copine Charlotte qui travaille chez KLM nous a attendu a l'embarquement a Amsterdam. Elle nous a organisé le voyage en business! Il n'y avait quasi personne en business tandis qu'en economy c'était plein. Lynn n'a presque pas dormi, c'était trop génial pour elle de jouer dans l'avion. Elle a couru, joué ou 'coucou' et utilisé le siege comme tobboggan!
En arrivant on a cherché notre caravane, un exemplaire gigantesque! Enfin, vous le verrez dans le petit film.
La météo ne s'annonce pas tres bien pour les 2 jours a venir, donc on utilise notre temps pour s'organisé et faire du shopping avant de partir. Actuellement on loge chez des amis, donc on est tranquille. A bientôt!
P.s. je ne trouve pas les accents sur cetx ordinateur...
donderdag 14 mei 2009
Bijna vakantie...
Na een lange winter hard werken, staat onze vakantie voor de deur. A.s. zondag 17 mei vertrekken wij vanuit onze woonplaats Giétroz in Zwitserland met onze dochter Lynn (1 1/2) naar Calgary. Van daaruit gaan we eerst vrienden bezoeken in Canmore aan de voet van de Rocky Mountains en daarna met een pick-up truck en super caravan (zoiets als dit ) een reis maken door West-Canada en Noord-West USA. Via deze blog willen wij familie en vrienden op de hoogte houden van onze belevenissen. Tot ziens binnenkort in Calgary!
Abonneren op:
Posts (Atom)
