Groeten uit Ladysmith

Groeten uit Ladysmith, Vancouver Island!

Hallo allemaal! Hier eindelijk weer een berichtje van ons. De adgelopen dagen hebben we geen toegang meer gehad tot internet, maar op dit moment logeren we bij Garry en Carol Wagenaar in Ladysmith op Vancouver Island, waar we van alle gemakken zijn voorzien, maar daarover meer straks.

Toen ik afgelopen maandag mijn blog schreef, wisten we nog niet wat ons allemaal nog boven ons hoofd hing. Enfin, die dag wilden we 's middags een stukje gaan fietsen, maar eerst een klein stukje met de auto om de stad Penticton te vermijden. Bepakt en bezakt zaten we klaar in de auto maar de auto startte niet! Om een lang verhaal kort te maken: vele telefoontjes met Tom, de eigenaar van de auto, later hebben we toch maar de sleepdienst gebeld. Edward helemaal happy toen die tow truck kwam, want het was nogal een mooi exemplaar (ahum). Na een paar kleine manipulaties van de Canadese wegenwacht-mijnheer, kreeg- ie 'm toch aan de praat, maar het bleek een probleem wat wel vaker kan voorkomen. Het had te maken met een zekering die sprong en dat had weer te maken met de caravan, zo heb ik me laten uitleggen. Uiteindelijk besloten we de auto toch maar naar de garage te brengen om meer problemen te voorkomen. Groot geluk bij een ongeluk was toch dat dit ons op geen betere plek had kunnen gebeuren, want alle andere overnachtingen waren op plekken die ver weg van de stad waren, een nacht eerder zelfs helemaal in de middle of nowhere langs het Adams Lake. Tweede geluk was dat de wegenwacht onze Zwitserse TCS kaart accepteerde en we niet hoefden te betalen.

De volgende ochtend, op dinsdag, waren we bijtijds klaar en fietsten we langs het Skaha meer over de route van de oude spoorweg naar Penticton om de auto op te halen. Een heerlijke fietstocht die we afsloten met een amerikaans ontbijt bij Denny's, naast de Chevy garage. De auto was ondertussen onder controle, maar het lek in de caravan bleek toch weer een probleem, dus daar moesten we weer een oplossing voor vinden. Eenmaal de caravan op de camping opgehaald, gingen we op weg richting de USA, de staat Washington om precies te zijn. Onderweg kwamen we gelukkig nog een camper/caravan bedrijf tegen, waar we ons lek lieten repareren. Alles was nu gelukkig helemaal geregeld. We reden door Canada's enige woestijn naar de grens met de VS. Eenmaal met Lynn's eerste VS stempel in haar paspoort reden we verder richting North Cascades National Park. Waar we in Canada continu huurcampers tegenkwamen, waren ze hier verdwenen en leken we wel de enige toeristen. De dorpen, de wegen, alles was totaal anders dan in Canada en het beviel ons eigenlijk wel. Net voor het Nationaal Park reden we een verlaten bos in toen een auto met een nogal vaag besnord figuur naast ons kwam rijden en riep dat we een wiel waren verloren van de caravan. Hij bleef maar om ons heen rijden en je denkt automatisch aan al die maffe roadtrip films met overvallen door wazige figuren. Dus ik roep "Edward, niet de auto aan de kant zetten, niet hier!" Uiteindelijk maakt snorremans een gebaar van 'zoek het je mooi zelf maar uit, mafkezen' en weg was-ie. Het moment om de auto aan de kant te zetten en de linksachter band van de tandemasser caravan was, op enkele flarden na, geheel verdwenen. We reden op de velg. Daar sta je dan, alleen in een verlaten bos waar de muggen je opvreten, met een overmermoeide jengelige peuter en een band te weinig op de caravan, hopende dat de steeksleutel van de auto dezelfde maat heeft als die van de caravan. Dat bleek gelukkig wel het geval en mijn handyman (en dit keer niet cynisch bedoeld!) wist de auto met caravan zo handig te manouvreren op een bult zand, dat de achterband in de lucht hing, zodat hij hem makkelijk kon verwisselen. Kijk, dat is nou een voordeel van veel auto's en veel sneeuw hebben, dan kan je goed oefenen met het verwisselen van banden door 2x per jaar van zomer- naar winsterbanden te verwisselen en vice versa. Toen de band eenmaal verwisseld was, besloten we op de eerste beste kampeerplaats te overnachting. Het bleek Loup Loup Campground en het was er ronduit fantastisch. Op 2 anderen na waren wij de enigen in dit grote bos en we werden welkom geheten door een 'camphost' uit Arizona die hier was gekomen met zijn enorme mega touringcar formaat camperbus met erachter een Jeep en een Volswagen kever cabrio. In Amerika is blijkbaar alles mogelijk op de weg...

Op woensdagochtend waren we bijtijds weg (dat blijkt de perfecte timing met Lynn, 's ochtends slaapt ze makkelijk 2 uur in de auto). We raken ook steeds meer op elkaar ingespeeld qua taakverdeling, waardoor we erin slagen steeds vroeger weg te rijden. In het eerste beste dorp stopten we om een nieuwe band aan te schaffen. We waanden ons in het land van de Dukes of Hazard, waar de cowboys rondliepen. Terwijl ik met Lynn wachtte, kwam zo'n oude cowboy naar me toe om te vragen of we 'all the way' uit Alberta kwamen. "Yep, even further, from Switzerland", was mijn antwoord, waarop alleen een 'Waaow' als reactie kwam. Alles weer onder controle, behalve dat de caravan nu op een andere plek begon te lekken... Het dorpje verderop bleek een geweldige verrassing. Winthrop is echt een geheimtip. Een echt ouderwets dorpje uit het wilde westen, zoals we het kennen uit Phantasialand en Euro Disney, maar dan in het echhie. Dit konden we niet aan ons voorbij laten gaan en we parkeerden de auto en maakten de fietsen klaar. Dé fietstip van deze reis is: ga op een plek waar je het niet kent naar de lokale 'bikeshop' en je krijgt 'plenty' tips. Met Lynn lekker slapend in het karretje maakten we een schitterende rit met een fikse klim hoog boven het dorp. Een hartstikke leuk rondje met als eindpunt downtown Winthrop. Na de fietstocht trakteerden we onszelf op een zelfgemaakte barbecue lunch met steak. Helaas was Lynn niet echt makkelijk en wilde weer eens niet eten.

Dat laatste baart ons nu toch een beetje zorgen, want ze eet echt super slecht deze hele trip en we zien aan haar dat ze is afgevallen. Ze is haar buikje weer helemaal kwijt en krijgt een spits gezichtje. We hebben toch niet echt het idee dat ze ziek is, eerder oververmoeid van alle indrukken. We hopen echter dat ze zich thuis weer zal bijeten, net als toen ze een paar maanden geleden dat nare rotavirus had.

Terug naar ons verhaal. De North Cascades zijn echt ronduit schitterend en, hoewel minder bekend, doen de weg en het uitzicht niet onder voor de Glacier Parkway in Canada. We besloten in het park te overnachten, aan de rand van het Diablo stuwmeer. Dit keer een korte etappe en dat deed Lynn goed. Ze was ontzettend vrolijk en ze werd de volgende ochtend (eergister, donderdag) wakker als een zonnetje. In een korte rit van maar 2 uurtjes (terwijl Lynn zoals gewoonlijk 's ochtends sliep) reden we naar de Westkust. Het weer was, zoals eigenlijk onze hele trip, heerlijk. Eerst organiseerden we in de haven de veerboot voor de volgende ochtend naar Vancouver Island, waar we nu zijn, daarna vonden we vlakbij de haven in het Washington State Park een heerlijke kampeerplek in het bos. Na de barbecue lunch bij de caravan hadden we lekker nog de hele middag voor ons. Edward wilde graag op de fiets het stadje Anacortes verkennen, maar ik snakte naar een moment voor mezelf. De 2 boeken die ik op Schiphol had gekocht lagen immers nog ongelezen in de caravan. Het leuke met Lynn is nu dat ze echt goed aangeeft wat ze wil (en wat ze niet wil, maar dat kan ze al vanaf haar geboorte...). Als je haar voorstelt om een stukje te gaan fietsen, knikt ze altijd ja en zegt "d'acc" (van d'accord, ok dus). Dus Edward ging met Lynn fietsen terwijl ik in mijn bikini in de zon eindelijk een keer kon lezen. Reizen met een kindje is best leuk, maar erg vermoeiend, zeker als moeder zijnde.

Die avond zijn we nog een keer samen het stadje ingegaan. Wel een beetje flauw dat je de leuke tenten (bars, maar ook restaurants) niet in kan, omdat er een minimum leeftijd is van 21 jaar is. Een leuk terrasje pikken is er dan niet bij. Alsof we Lynn sterke drank zouden voeren, nou ja...

Gisterochtend waren we al om half 7 bij de veerboot om de oversteek te maken naar Vancouver Island, een 3 uur durende, schitterende overtocht langs de Orca en San Juan eilanden. Lynn was hartstikke vrolijk, hoewel ze wel moe moest zijn omdat het de vorige avond een beetje laat was geworden op de glijbaan in het speeltuintje aan het strand. Op de boot had ze toch wel moeite om in mijn armen haar slaap te vatten en eenmaal aangekomen op Vancouver Island (terug in Canada dus) viel ze in de auto meteen als een blok in slaap. In de buurt van hoofdstad Victoria stopten we. De bedoeling was om snel iets te eten en dan de fietsen te nemen om Victoria te bezoeken. Alleen was Lynn helemaal niet lekker en had blijkbaar buikkramp (ook te merken aan de luiers). Toen we vroegen of ze meeging fietsen was haar antwoord duidelijk nee. Het bleef 'nee' op welke manier we de vraag ook uitspraken. We respecteerden deze keer haar keuze en besloten af te zien van ons bezoek aan Victoria. Een beetje jammer eigenlijk wel, maar we vonden dat we al veel van Lynn hadden gevraagd en we haar wensen ook wel een keer konden respecteren. We reden dus meteen door naar Gary en Carol Wagenaar in Ladysmith, ongeveer anderhalf uur rijden van Victoria.


Huize Wagenaar, gezien vanaf het water

Gary (de vader van Tom, waar we de truck van hebben geleend en van Stephanie, van de caravan) is een oude vriend van Edward. De voorliefde voor grote amerikaanse trucks en grote garages is een van de dingen die ze gemeen hebben. Gary is opgegroeid in Canada uit Friese ouders en spreekt dus Fries en een beetje Nederlands. Zijn vrouw Carol is Amerikaanse, van de westkust. Een erg leuk stel en het was meteen bij aankomst al super gezellig. Lynn was blij dat ze weer in een huis kon slapen (en wat voor huis, schitterend, aan zee gelegen!) en viel na een lekker bad meteen als een blok in slaap in haar tentbedje. We werden ontvangen met verse oesters en champagne en daarna een diner met heilbot. Gary is een uitstekende kok! Dronken en helemaal rozig van de luxe vielen we gisteravond in slaap.

Vandaag was een groot feestje voor ons. We werden getrakteerd op een tochtje met hun zeilboot. De buren hadden nog wel een klein reddingsvestje voor Lynn en na een ontbijtje in het dorp gingen we naar de haven. Een paar uur lang hebben we gezeild en meerdere adelaars en zeehonden gezien. Lynn vond het hartstikke leuk op de boot, maar het reddingsvest vond ze vreselijk en onder in de kajuit, waar we haar zonder vest te slapen konden leggen, vond ze het maar wat leuk met dat gewiebel van de boot. Ze was helemaal hyper, net als in het vliegtuig. Met Carol heeft ze een geweldige feeling, zij kreeg het voor mekaar om Lynn eventjes in slaap te wiegen, maar toen we haar neerlegden, was ze weer klaarwakker. Bij thuiskomst is ze meteen zonder te mopperen naar bed gegaan, alleen door alle vermoeidheid heeft ze op het ontbijt na, weer de hele dag bijna niks gegeten.

Het is hier nu laat in de avond. Iedereen is al naar bed. Morgen gaan we in principe weer even met de boot, hopelijk is het nieuwe er dan vanaf voor Lynn en wil ze dan wel slapen. Maandag vertrekken we waarschijnlijk weer naar het vaste land. Heel veel groetjes!

Pour les Francophones
Désolée, il est tard en je n'ai plus l'energie pour les traductions. Enfin, vous verrez les photos. Nous sommes à Vancouver Island chez des amis d'Edward et nous sommes y arrivé par un tour aux Etats Unis. Il fait beau et chaud, donc, on s'amuse et passe un temps magnifique. Bisous!!